درد مداوم کف پا در طول شش هفته را جدی بگیرید
می خواهم برایت بنویسم. اما مانده ام که از چه چیز و از چه کسی بنویسم؟
از تو که بی رحمانه مرا تنها گذاشتی یا از خودم که چون تک درختی در کویرخشک،مجبور به زیستن هستم.
از تو بنویسم که قلبت از سنگ بود یا از خودم که شیشه ای بی حفاظ بودم؟از چه بنویسم؟
از دلم که شکستی، یا از نگاه غریبه ات که با نگاهم آشنا شد؟
ابتدا رام شد، آشنا شد و سپس رشته مهر گسست و رفت و ناپیدا شد.
از چه بنویسم؟از قلبی که مرا نخواست یا قبلی که تو را خواست؟
شاید هم اگر در دادگاه عشق محاکمه بشویم،دادستان تو را مقصر نداند و بر زود باوری قلب من که تو را بی ریا و مهربانانگاشت اتهام بزند.شایداز اینکه زود دل بسته شدم و از همه ی وابستگی هابریدم تاتورا داشته باشم به نوعی گناهکاری شناخته شدم.
نه!نه! شاید هم گناه را به گردن چشمان تو بگذارند که هیچ وقت مرا ندید،یاندیده گرفت چون ازانتخابش پشیمان شده بود.عشقم را حلال کردم تا جانتو را آزاد کنم.که شاید دوری موجب دوستی بیشترمان بشود و تو معنای ((دوست داشتن))را درک کنی…امّا هیهات…. که تو آن را در قلبت حس نکردی و معنایش را ندانستی…از من بریدی و از این آشیان پریدی…
((ای کاش هیچ گاه نگاهمان با هم آشنا نشده بود…ای کاش هرگز ندیده بودمت و دل به تو دل شکن نمی بستم.ای کاش ازهمان ابتدا،بی وفایی و ریا کاری تو را باور داشتم انتظار باز آمدنتبهانه ای برای های های گریه های شبانه ام شد و علتی برای چشم به راه دوختن و از آتش غم سوختن و دیده به درد دوختم… ))
امّا امشب می نویسم تا تو بدانی که دیگر با یادآوری اولین دیدارمان چشمانمپراز اشک نمی شود.چون بی رحمی آن قلب سنگین را باور دارم.
امشب دیگر اجازه نخواهم داد که قدم به حریم خواب ها و رویاهایم بگذاریچون این بار، ((من)) اینطور خواسته ام، هر چند که علت رفتن تو را نمی دانمو علت پا گذاشتن روی تمام حرفهایت را…
باور کن…
که دیگر باور نخواهم کرد عشق را… دیگر باور نمی کنم محبت را…و اگر باز گردی به تو نیز ثابت خواهم کرد…
تلنگر بخودم
